italie2006

Aanloop
Wie een camper bezit weet dat regelmatig onderhoud voortdurend de aandacht vraagt. Het is een fragiel huisje op wielen. En aangezien ik voor aanvang van de vakantie geen tijd had iets voor te bereiden, begon de vakantie dus met onder de camper liggen: een nieuwe afvoerkraan moest gemonteerd worden. Ook de afvoerslang brak nog door, maar beter nu dan onderweg. Verder moest een uitzetijzer van een raam vervangen worden, en een handige - door mijn vrouw gemaakte - schoenenzak en lectuurzak gemonteerd worden. Allemaal niet interessant voor de lezer, maar echte camperaars doen altijd ideeën op of horen graag hoe het anderen vergaat. Vrijdagmiddag 9 juni was het dan zover en vertrokken we richting Italië. De eerste dag kwamen we tot precies dezelfde plek aan de Rijn, waar we vorig jaar - zie Griekenland 2005 - ook stonden. Vervolgens bleven we enkele dagen in Zwitserland. Aangezien we er gewoond hebben is het toch nog steeds een tweede vaderland en geven de indrukken van de berglandschappen altijd weer een gevoel van thuiskomen.

Vanuit Zwitserland is onze eerste stop op weg naar de 'spoor van de laars' de republiek San Marino. Eerlijk gezegd de meest campervriendelijke staat die ik ooit ben tegengekomen met naar verhouding tot de landsgrootte de meeste aangegeven camperplaatsen, serviceplekken, borden etc. Hier wordt er echt mee gerekend dat velen met de camper reizen. Geen wonder als de minister van toerisme zelf bezitter is/was van een camper! Er zijn nogal wat betaalde plekken maar we kwamen een bord tegen met 'camperstop 48u' waar we gratis mochten staan. In het dorpje 'Muratta', vlak voordat het eigenlijke stadje San Marino begint, een 200m voor de rotonde bevindt de plek zich. Een oude niet meer in gebruik zijnde camping, waar je staan mag. Stromend water en electra was aanwezig. Vandaaruit is het bovendien niet ver lopen naar de burcht-stad (bij de rotonde rechtdoor, volgende rotonde - na 100 mtr - schuin rechts omhoog en weer na 100 mtr een trap die direct naar de vesting leidt).

Het stadje ligt hoog boven op de rotsen en is daarom van verre al te zien. De eeuwen door (al vanaf 301 is het een rupubliek!) heeft het haar vrijheid behouden. Hoewel menig ander 'rijkje' dit staatje wilde inlijven. De grote Napoleon kreeg het niet te pakken, zelfs Mussolini brandde er zijn handen niet aan in WO II. Maar dat had een andere reden, aangezien hij in de omgeving geboren is en zijn familie en andere inwoners van zijn dorp aan San Marino geld verdienden. Bovendien was San Marino in WO II vol met vluchtelingen.

Vandaag is het vol met toeristen. De meesten dwalen door de - overigens schilderachtige - straten en lijken zich hoofdzakelijk te interesseren

voor de
massaal uitgestalde waren, snuisterijen en andere made-in-China prullaria. Ongelooflijk wat er te koop wordt aangeboden. Temidden van dit alles komen we heel wat schoonheid van architectuur tegen.
En een hoogtepunt is natuurlijk de wandeling naar de twee burchten en eventueel ook de derde toren. Magnifieke vergezichten heeft men hier vandaan. Nu begrijp je pas hoe deze staat te verdedigen was. Elke vijand werd van verre gesignaleerd. De vele tentoongestelde wapenen, kanonnen, martelwerktuigen e.d. laten je elke keer - want op hoeveel plaatsen in de wereld heeft men daar interessante tentoonstellingen van gemaakt? - weer verbijsterd zien hoe de mensheid altijd uit is op macht en onderdrukking van

de ander. Hoezo eigenlijk interessant? Schokkend altijd weer als je beseft hoeveel leed mensen elkaar aandeden en -doen.
Voor het palazza publico staat de wacht in ouderwetse uitrusting, zoals dat op vele plaatsen te zien is. Meer voor de toerist dan voor de veiligheid. En al die toeristen willen maar op de foto met die wacht. Wat moet dat stierlijk vervelend voor hen zijn...

Bij de foto's van San Marino:

     Linksboven: Palazzo Publico
     Linksonder: de wacht daar
     Rechtsboven: Hooggelegen burcht
     Rechtsmidden: Skyline stad
     Rechtsonder: Kerk van San Marino

We gaan verder. Door het binnenland, waar we nog twee kleine dorpjes bezoeken: Eerst Montefiore Conca (vanuit S. Marino zuidwaarts, Fiorentino, Mercatino conca; het beste rijdt men via Morciano en Serra di Sotto. Zeker wanneer men een iets grotere camper heeft dan de onze van 6 mtr.; het laatste stuk vanaf de andere kant is zeer steil en bochtig). Via een typisch Italiaans heuvellandschap, weids, lomig en dromerig. Met kleine bijkans verlaten aandoende dorpjes. We bereiken Montefiore, waar aan de kant van Serra net voor het dorp een goede parkeerplaats is.
Een verstild dorpje waar je even dwalen kunt en waar het hart gevormd wordt door een - onneembare - vesting die juist gerestaureerd werd. Zodoende konden we er niet in. De familie die de macht en het geld bezat heette Malatesta. Menige naam in het dorp herinnert hieraan. De bekende familie De Borgia uit Venetië heeft hier o.a. gewoond.
Daarvandaan zoeken we de weg naar Gradara. Wie ooit vanaf de boot in Ancona kwam heeft de vesting boven op de rots wel eens gezien en zich afgevraagd wat daar te zien was. Het blijkt een prachtig gerestaureerd vestingstadje te zijn, met heerlijke nauwe straatjes, een heuse volledige muur eromheen en een indrukwekkend kasteel. Een compact stadje waar het goed toeven is.
De bekende Lucretia de Borgia heeft hier gewoond voor haar huwelijk. We dwalen rond door stadje en kasteel. Hoewel kastelen na veel kasteelbezoeken voorspelbaar lijken was dit toch weer apart. Aanbevolen! Door de hitte van de dag - jawel de zon brandt er elke dag weer lustig op los - zakken we uiteindelijk neer op een zitje bij een van de gelateria's om van heerlijk Italiaans ijs te genieten.

Montefiore Conca Doorkijkje in Gradara Binnenplaats burcht Gradara

We zoeken de autobaan weer op en zetten koers richting Ancona. Even komt het gevoel omhoog alsof we weer naar Griekenland gaan. Nog geen jaar geleden waren we hier dus ook. Hoewel we normaal op deze manier met 1500 km op de teller in Griekenland staan, hebben we er nu al wat meer op staan en er veel langer over gedaan. We zien de boten maar kunnen niet stil blijven staan. Dus rijden we door Ancona en zoeken de kustweg op richting Monte Conero. Prachtige uitzichten over zee. Baaien en heuvels ontrollen zich voor onze ogen. Uiteindelijk rijden we tot Marcelli, waar een camperplek te vinden moet zijn. En daadwerkelijk, een terrein waarop wel 100 campers zouden kunnen staan. Met zoals de gidsen en internet aangaven, voorzieningen: water vullen/lozen, toilet etc. Zelfs bankjes om te zitten en afdakjes erboven om in de schaduw te staan moeten er zijn. En dat alles voor € 5,-.
In gedachten zie ik het voor me: hoe na veel gesteggel deze plek tot stand kwam, de plaatselijke pers juichte, de burgemeester en andere vertegenwoordigers hielden toespraken , de harmonie speelde. Misschien was er na afloop zelfs nog wel vuurwerk. En met een plechtig gebaar reed de eerste camper het terrein op. Geweldig aangelegd. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Nooit meer onderhouden. De dorpsjeugd misschien die de afdakjes afbrak, zich misdroeg in douche- en toiletgebouw? Of medecamperaars (je moet er voor 11u weg zijn en anders nogmaals €5 betalen - je kunt ook veertien dagen blijven staan, dichtbij het strand en dat voor €10!) die de zaak misbruikten en niet om spullen van een ander gaven (helaas komt het veel voor)? Iedereen kon zijn gang gaan. Niemand deed wat.
Kortom: er is nooit meer onderhoud geweest. Een douche- en toiletgebouw zo ontzettend smerig als ik nog nooit gezien heb, de omgeving verwaarloosd en smerig. Bomen die maar niet groeien willen, één elektrapunt voor alle campers (nog nooit brand geweest?). Het enige wat goed onderhouden is, is de automatische kassa. Maar als je eenmaal binnen bent ontdek je ook hoe je er zonder betalen had kunnen komen (want als je er niet meer uit kunt gebruik je toch geweld om een hek naar beneden te halen, dus.... Een voorbeeld zoals het niet moet. Toch blijven we hier twee nachten (Met 'heerlijk' gratis entertainmentmuziek van het hotel waar we achter staan.
De dag aan het strand was relaxed.
We proberen nu door te stoten naar de spoor van de laars. Vanuit Marcelli zoeken we eerst de autobaan op. Na Pescara volgen we echter de kustweg. Het gaat langzamer, maar we genieten meer en stoppen af en toe en kijken tegelijk of er een plek is waar we overnachten kunnen en willen. In Termoli komen we uiteindelijkheel dicht bij het strand te staan en blijven daar een poos. Overnachten doen we bij de haven, vanwaaruit ook de boten vertrekken naar de Tremiti-eilanden, de minst toeristische eilanden, maar schijnbaar wel heel mooi.
Het aanzicht van het dorpje is schitterend. Een rondwandeling de moeite waard. Vanaf de muren zien we verschillende typerende vissershuisjes.

In een Osteria gaan we aan tafel en laten ons door de chefkok verrassen (taalproblemen, weet u wel, en er was geen menukaart) met allerlei visspecialiteiten. Hij zou er iets moois van maken.

En dat werd het ook! Mijn vrouw heeft het geweten. Ze kon zich tegoed doen aan inktvis, kreeft en krab, schaal- en andere weekdieren, zeepaardjes en garnalen. Je kunt dan wel visliefhebber zijn, maar het kan ook even teveel van het goede zijn. Er zaten gelukkig ook heerlijke dingen tussen. In ieder geval genoeg voor een lekkere maaltijd!

Zomer 2006: Oost- en Westkust Midden-Italië - week 1